توی ویژه برنامه‌ی عید، یه بخشی بود، قابوسنامه :)
گیلانشاه، داشت یه گوشه از حرفای باباشو تعریف می‌کرد و خودش هم نظر می‌داد. گیلانشاهی که ما ساختیم، یه خورده خنگ و گیج بود :))
نسخه‌ای که توی برنامه منتشر شد نسخه‌ی تمرین‌شده بود. این فایل، اولین اجرای گوینده‌ی اون کاره...
با همه‌ی تپق زدنا و سوتی‌دادنا و گیر و گوراش... بانمکه. گوش بدین :)
+ با تشکر از حنانه و میرمعین.
و اما...این متنِ اصلیِ اون بخش از قابوسنامه‌است که اجرا شد، بدونِ دخل و تصرف.
بابِ دوازدهم از کتابِ قابوسنامه: آدابِ مهمانداری
اما .. مردمانِ بیگانه را هر روز مهمان مکن، که هر روز به سزا حقِ مهمان نتوانی رسید. بنگر تا به یک ماه، چندبار میزبانی خواهی کردن؟ آنکه سه بار خواهی کردن یک‌بار کن و نفقاتی که در آن سه مهمانی خواهی کردن، در این یک مهمانی کن. تا خوانِ تو از هر عیبی بَری بود و زبانِ عیب جویان بر تو بسته بود.
و تو منشین تا آنگاه که مهمانانت بگویند. چون یک بار بگویند بنشین و با ما مساعدت کن، تو گوی : شاید بنشینم؟
و چون یکبارِ دیگر تکرار کنند، بعد بنشین و با ایشان نان خور.
و هی عذر مخواه از مهمان. که عذر خواستن، طبعِ بازاریان بود. هر ساعت مگوی که : ای فلان! نان، نیک بخور. هیچ نمیخوری . به جانِ تو که شرم نداری، من خود سِزای تو چیزی نتوانستم کردن، ان‌شاءالله بار دیگر عذرِ این بازخواهم... که این نه سخنِ محتشمان باشد، لفظِ کسی بود که به سال‌ها، مهمانی یک‌بار کند از جمله ی بازاریان. که از چنین گفتار، مردم، خود، شرم زده گردد و نان نتواند خوردن و نیم‌سیر از نان برخیزد.
و نیز سیکی خوردن بِزه است. چون بِزِه خواهی کردن، باری بزهِ بی مزه مکن. سیکی که خوری، خوش ترین خور. و سماع که شنوی خوش ترین شنو. و اگر حرامی کنی با کسی، نیکو کن. تا اگر اندر آن جهان ماخوذ باشی، بدین جهان معیوب و مذموم نباشی.
اگر مهمان شوی، مهمانِ هر کس مشو که حشمت را زیان دارد. و چون شوی؛ سخت گرسنه مشو و سیر نیز مشو. که اگر نان نتوانی خوردن، میزبان بیازارد و اگر به افراط خوری، زشت باشد.
و چون در خانه ی میزبان شوی، جایی نشین که جای تو باشد. و اگر خانه ی اشنایانِ تو باشد، و تو را ولایتی باشد در آن خانه، بر سرِ نان و بر سرِ نبید، کارافزایی مکن. با چاکرانِ میزبان مگوی که: ای فلان. این طَبَق بدان جای نِه و این کاسه فلان جای نِه. ینی که من از این خانه‌ام.
سَبُک مخواه تا به رعنایی و سبکی منسوب نباشی. هرچند بیشترِ جوانان راه های سبک خواهند.
